Jednodniowe milionerki.

Wagary od codzienności.
Móóóóój Booobrze!
Jaka ja jestem zmęczona. Powiem Wam, że życie w luksusie jest męczące, dlaczego? Otóż…
Już na samym początku goniłyśmy gościa, który ukradł nasze walizki. Rozumiecie. Podchodzisz do schodów, a tu wybiega chłop i się z Tobą szarpie. Zaczynasz się zastanawiać, co też upchałaś do bagażu i czy jest sens walczyć o dobytek, ale przypominasz sobie, że masz tam książkę, której jeszcze nie skończyłaś czytać i gacie, które elegancją nie grzeszą.
Dopiero po chwili chomiki biegające w Twojej głowie uruchamiają mózg i zwoje zaczynają pracować. Przecież to nie żaden złodziejaszek, a konsjerż. Tu, też doszłam do wniosku, że muszę zacząć dietę, bo chyba i moje gryzonie upasione, bo bardzo wolno reagują. Dobrze, że nie zdążyłam wyprowadzić obezwładniającego ciosu karate!
Ale, ale skąd ta walizka? Otóż…
Wczoraj wieczorem wraz z Beatą pojechałyśmy do Dromoland Castle. Zamku przerobionego na pięciogwiazdkowy hotel. Zrobiłyśmy sobie wagary od codzienności. Dwadzieścia cztery godziny wolnego umysłu. Nie myślenia o tym, co zrobić na obiad, czy zwierzęta nakarmione, a jak nie to DLACZEGO KURŁA ZNOWU NIKT O TYM NIE POMYŚLAŁ, czy ktoś znów jadł z podłogi, bo nakruszone jakby ten gościu co krakowskie gołębie karmi na rynku przeniósł się do nas do domu.
W każdym razie było pięknie, luksusowo, smacznie i na bogato.
Nie pamiętam kiedy ostatni raz na kolację szykowałam się ponad godzinę. Makijaż, fryzura, buty na obcasie. Nie oszukujmy się. Po domu w buciorach się nie gania, a do zwykłej pomidorówki nie będę ubierała obciskających rajstop. Ale taaaaam … to inna historia. W końcu z obrazów zerkają na Ciebie hrabianki i inni niegdyś ważni obywatele ziem Irlandzkich.
Wracając jednak do samej kolacji.
Kiedy ostatni raz odsunięto Ci stołek, gdy zasiadałeś drogi czytelniku do stołu? (Nie, odsuwanie krzesła dla zabawy, żebyś się wywalił się nie liczy!) a kiedy serwetkę ktoś kładła na Twoich kolanach? Choć teraz jak tak sobie myślę, to może specjalnie to zrobili żebym nie musiała się intelektualnie wysilać, nad tym co z nią zrobić. Ale niee, słomę z butów wyciągnęłam przed wejściem do hotelu, więc to pewnie takie mają zasady.
Wracając jednak do samej kolacji…
Jako poczęstunek od szefa kuchni było takie cuś… malutki okrągły krokiecik z mięskiem w środeczku… (dlaczego tak zdrabniam? A no dlatego, że te porcje były tyciusieńkie) pyszne to było fakt, aleeeee nie byłabym sobą, gdybym nie trafiła mi się kość. Móóóój Bobrze, toć ja powinnam wystartować w jakimś programie dla nieszczęśników kulinarnych.
Na przystawkę wybrałam sobie nogę z kaczki w sosie serowym i kukurydzą. Oczywiście nazwy były nie do wymówienia, więc z gracją i elegancją pokazywałam paluszkiem, co chciałabym spożyć. Bo musicie wiedzieć, że wraz z Beatą zachowywałyśmy się jak damy! Co prawda pod stołem na szybko zapytałam wujka Googla, jak powinno się odstawiać sztućce na talerzu żeby pokazać, że smakowało.
Później na stół wjechał szampan, sałatka z dwóch plasterków mozzarelli, trzech plasterków pomidora i szczyptą orzechów… Oblane to jakimś sosem, no ale nie czarujmy się. Takie coś to i ja sobie w domu zrobię i to na pewno nie za dziesięć euro.
Na główne danie wybrałyśmy sobie wołowinę z delikatnym pure ze szpinaku, coś tam z czymś tam wraz z … uwaga fuagra. Se myślę po pierwsze, skoro ta kaczka i tak już straciła życie, a ja w żołądku mam jej nogę, to niech połączy się po śmiertelnie ze swoimi wnętrznościami. W końcu wątroba ważna część, a i ja miałam w planach spożywanie alkoholu, a co dwie wątroby to nie jedna! A po drugie, nie czarujmy się, w życiu nie będzie mnie stać na to by ją zamówić w normalnych warunkach i poznać jej smaku.
Na deser znów zaszalałyśmy, bo wyskoczyłyśmy z sufletem. Jakież to było dobre!
Zresztą wszystko było przepyszne. Na samej kolacji zeszło nam dwie godziny!
Rozumiecie? Przez bite dwie godziny zżarłyśmy, o przepraszam, skonsumowałyśmy pięć mikroskopijnych dań, ale najadłyśmy się jakbyśmy wsunęły ze trzy talerze schabowego.
Po skończonym posiłku wróciłyśmy do pokoju, zrzuciłyśmy te wszystkie fatałaszki, biżuterie, zmyłyśmy maski, ubrałyśmy się w pidżamki i już typowo po polsku głaskałyśmy się po napełnionych brzuszkach. (Każda po swoim, rzecz jasna)
Na drugi dzień wyspane, nie mniej eleganckie zeszłyśmy na śniadanie, które już tak dobre nie było, ale to tylko dlatego, że nie rozumiem Irlandzkiego upodobania do nadmiernego używania sody w każdym z mącznych dań.
A teraz? A teraz chcąc poczuć się nadal jak dama, do posiłku przywdziałam rajty, spódnice i pozwoliłam Konkubentowi zrobić mi kolację. Chłopina się postarał i nawet wymazał talerz ketchupem bym mogła poczuć się znów jak królowa.
Istnieje również możliwość, że ten ketchup to spadł mi po prostu z burgera.
Także tego…
Beata jeszcze raz dziękuję, że postanowiłaś się ze mną podzielić swoim czasem i nagrodą, było pięknie!
Maćku i Tobie dziękuję za to, że nie pozwoliłeś mi do siebie dzwonić, bym mogła choć na chwilę zapomnieć o obowiązkach.